Witam Serdecznie. Postanowiłem założyć prywatną zbiórkę finansową na rzecz Fundacji „Jestem Głosem Tych, Co Nie Mówią” z Rybnika. Fundusze zostaną przeznaczone na zakup karm, żwirków, smyczy oraz innych akcesoriów dla psów i kotów.
Fundacja Jestem Głosem Tych Co Nie Mówią to organizacja, która działa na terenie Rybnika. Jej misją jest ochrona i pomoc zwierzętom. Fundacja angażuje się w różne działania, takie jak wolontariat, edukowanie dzieci i młodzieży, zbiórki karmy i wiele innych, aby zapewnić potrzebującym zwierzętom pomoc i godne życie.
Założenie zbiórki finansowej ma na celu zebranie środków na zakup karmy, żwirków i innych akcesoriów, które są niezbędne dla psów i kotów przebywających pod opieką Fundacji. Dzięki temu zwierzęta będą miały zapewnione odpowiednie pożywienie i warunki, które są niezbędne dla ich zdrowia i dobrostanu.
Jeśli chcesz wesprzeć tę szczytną inicjatywę, możesz dokonać darowizny poprzez zrzutkę, którą znajdziesz w linku zamieszczonym poniżej tego wpisu. Każda kwota się liczy i nawet najmniejsza darowizna może mieć ogromne znaczenie dla bezdomnych zwierząt.
Twoja pomoc może sprawić, że potrzebujące psy i koty otrzymają odpowiednią opiekę i wsparcie, które im się należy. Dzięki Twojej hojności Fundacja będzie mogła kontynuować swoją misję i być głosem tych, którzy nie mówią. 🙂
Pamiętaj, że każda darowizna ma ogromne znaczenie, więc nie wahaj się wesprzeć tej inicjatywy. Twoje dobro serca może sprawić, że świat stanie się lepszym miejscem dla bezdomnych zwierząt.
Dziękuję za przeczytanie tego wpisu i za Twoje wsparcie. Razem możemy dokonać pozytywnej zmiany w życiu zwierząt.
Witam Serdecznie. Jak zapewne wiecie z mediów, 24 lutego 2020 roku wojska Rosyjskie zaatakowały Ukrainę. Oczywiście jak najbardziej wspieram tutaj Ukrainę i Ukraińców, oraz definitywnie sprzeciwiam się agresji Rosji. Będę starać się robić najwięcej jak to tylko możliwe. W pierwszym rzędzie zachęcam do wsparcia organizacji i zbiórek finansowych mających na celu zapewnienie pomocy humanitarnej dla Ukrainy. Poniżej zamieszczam ich listę (wszystkie zweryfikowane). Polecam również śledzić lokalne akcje w waszych miastach.
Oficjalne konto Banku Narodowego Ukrainy w celu wsparcia Ukraińskiej Armii (Sił Zbrojnych Ukrainy): Konto specjalne multiwalutowe: UA843000010000000047330992708
USD: SWIFT Code NBU: NBUA UA UX JP MORGAN CHASE BANK, New York SWIFT Code: CHASUS33 Account: 400807238 383 Madison Avenue, New York, NY 10179, USA Wpłata na konto: UA843000010000000047330992708
GBP: SWIFT Code NBU: NBUA UA UX Bank of England, London SWIFT Code: BKENGB2L Account: 40000982 Threadneedle Street, London EC2R 8AH, UK Wpłata na konto: UA843000010000000047330992708
EUR: SWIFT Code NBU: NBUA UA UX DEUTSCHE BUNDESBANK, Frankfurt SWIFT Code: MARKDEFF Account: 5040040066 IBAN DE05504000005040040066 Wilhelm-Epsteinn-Strabe 14, 60431 Frankfurt Am Main,Germany Wpłata na konto: UA843000010000000047330992708
Wpłaty można dokonać również kartą bezpośrednio na stronie Narodowego Banku Ukrainy. W tym przypadku polecam skorzystać z karty wielowalutowej (np. Revolut, Monese). Link
Założyłem swoją eSkarbonkę od Mastercard. Jeśli chcesz wesprzeć Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy, dorzuć się do niej i Ty: https://eskarbonka.wosp.org.pl/ycwdk6 Wystarczy kilka kliknięć. Żadna kwota nie jest za mała. Poczuj dumę z pomagania! 🙂
Witam Serdecznie. W dniach 27 sierpnia – 2 września 2021 roku uczestniczyłem w wydarzeniu Campus Polska Przyszłość, organizowany przez Prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego. Byłem na wielu ciekawych warsztatach i panelach dyskusyjnych. Szczególnie skupiłem się na tych związanych z technologią. Były na nich poruszane takie tematy jak transhumanizm, sztuczna inteligencja, cyberbezpieczeństwo, dezinformacja, teorie spiskowe, czy kultura cyfrowa. Poza tym uczestniczyłem również w warsztatach poświęconych sytuacji polskiego wymiaru sprawiedliwości, oraz kontrolowaniu poczynań władzy z perspektywy posłów i kontroli poselskich.
Oprócz warsztatów odbywały się również panele dyskusyjne, gdzie gośćmi były znane osobistości ze świata polityki, jak chociażby Donald Tusk, Aleksandra Dulkiewicz, Sadiq Khan, Tomasz Grodzki, Elżbieta Bieńkowska, Marcin Matczak, Gergely Karácsony, Frans Timmermans, Dariusz Joński, Michał Szczerba, Leszek Balcerowicz, Radosław Sikorski, Adam Bodnar, Władysław Kosiniak-Kamysz i wielu innych. 🙂 Na Campusie pojawiły się również osoby niezwiązane bezpośrednio z polityką. Szczególnie w pamięć zapadła mi rozmowa z powstańczynami, panią Wandą Trawczyk-Stawską, oraz panią Anną Przedpełską-Trzeciakowską. Tak jak wielu innych uczestników Campusu, panel ten wywołał u mnie naprawdę duże emocje.
Z innych ciekawych paneli, które szczególnie zapadły mi w pamięć mogę wymienić jeszcze ten poświęcony polityce międzynarodowej (prowadzony przez Radosława Sikorskiego i jego żonę Anne Applebaum), spotkanie Rafała Trzaskowskiego z Donaldem Tuskiem, następny gdzie gościem był Władysław Kosiniak-Kamysz, oraz ten prowadzony przez prof. Leszka Balcerowicza, gdzie rozwinęła się dość ostra dyskusja. Jednakże zapewniam, że prawie wszystkie wydarzenia na Campusie były tak samo ciekawe i wciągające. Zdecydowanie był to wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju event. Bardzo się cieszę, że mogłem w nim uczestniczyć. Mam nadzieję, że uda się zorganizować następną edycję w przyszłym roku, gdyż chętnie pojechałbym drugi raz. 🙂
Poniżej zamieszczam kilka wybranych transmisji z Campusu Polska przyszłości, które warto obejrzeć. 😉
Na kanale Campusu na YouTube znajdziecie więcej nagrań i podsumowań z wydarzenia. Na koniec chciałbym podziękować wszystkim organizatorom i sponsorom za organizację tak wspaniałego wydarzenia. Pozdrawiam również innych uczestników z województwa śląskiego, którzy jechali ze mną pociągiem. Liczę, że spotkamy się zarówno na następnej edycji Campusu, jak i na wszelakich wydarzeniach lokalnych. Poniżej zamieszczam zdjęcia, które zrobiłem w trakcie trwania wydarzenia. 🙂
Witam serdecznie. W niniejszym wpisie chciałbym poruszyć dla mnie dość ważny temat, jakim jest wiara, dlaczego zdecydowałem się odejść od niej i zostać twardym ateistą. Temat nie jest łatwy, a na mój obecny światopogląd wpłynęło wiele czynników, jednakże postaram się opisać wszystko w możliwie jak najprostszy sposób.
Zacznijmy od tego, że od małego wychowywałem się w stosunkowo liberalnej rodzinie. Co prawda nie chodziłem co niedzielę do kościoła, jednak moi rodzice wzięli ślub kościelny, ochrzcili mnie, a jak poszedłem do szkoły to chodziłem na religię, oraz przystąpiłem do pierwszej komunii. Pamiętam, że wtedy dosyć się tym przejmowałem. Wtedy trwał też w najlepsze kult Jana Pawła II, jednak już wtedy się tym nie jarałem za bardzo. Pamiętam, że raz w podstawówce narysowałem na kartce Papieża Polaka siedzącego na nocniku. Do dzisiaj nie wiem jakim cudem moi rodzice nie zostali wezwani wtedy do szkoły…
Lekcje religii w podstawówce nawet dosyć lubiłem, gdyż dotyczyły głównie życia Jezusa, spraw biblijnych itp. Jednakże, jak poszedłem do gimnazjum to coraz częściej były podejmowane tematy ideologiczne. I się zaczęło…
Ci co mnie znają to wiedzą, że mam poglądy lewicowe i już wtedy byłem dobrze zaznajomiony w sprawach politycznych. Co prawda, jeśli chodzi o sprawy gospodarcze to skręciłem bardziej w stronę liberalizmu (obecnie uważam się za socjalliberała), jednak moje poglądy w kwestiach społeczno-obyczajowych jedynie bardziej się ukształtowały i utrwaliły. Z tego powodu coraz bardziej nie lubiłem lekcji religii. To co było na nich mówione było po prostu sprzeczne z moim światopoglądem. Lista jest naprawdę długa, jednakże postaram się wymienić te najważniejsze rzeczy.
Po pierwsze – negowanie teorii ewolucji. Od małego oglądałem dużo kanałów popularnonaukowych np. National Geographic i Discovery Science. Dlatego też byłem zaznajomiony z teorią ewolucji dużo wcześniej niż bym dowiedział się o niej ze szkoły. Tymczasem na lekcjach religii oczywiście dalej uczyłem się o tzn. kreacjonizmie. Czyli, że „człowiek pochodzi od Boga, a nie od małpy”. Do dzisiaj pamiętam pytanie o to z kartkówki z religii. Moim zdaniem ta teza też jest błędna i wynika ona z niezrozumienia samej teorii ewolucji. Według niej człowiek i małpowate posiadają wspólnego przodka, a przynajmniej tak wynika z wielu badań genetycznych. Kreacjonizm poznałem już na początku samych lekcji religii w gimnazjum, a samą teorię ewolucji… pod koniec trzeciej klasy gimnazjum. I to wspólnie z kreacjonizmem… Na lekcjach biologii. Serio. Zapytałem się, dlaczego uczymy się teorii, która została dawno obalona przez konsensus naukowy. W odpowiedzi dostałem, że trzeba szanować światopogląd innych ludzi, oraz musimy poznawać również starsze i już wykluczone hipotezy. Powiedziałem wtedy: „No to czemu nie uczymy się o płaskiej Ziemi na geografii?” Wtedy nastąpiła cisza. Niestety, ale jeśli religia neguje teorię, która została udowodniona lepiej niż teoria grawitacji, oraz do tego za przyzwoleniem oświaty… sory, ale coś tu jest nie tak.
Po drugie – podejście do homoseksualizmu. Co prawda sam taką osobą nie jestem, jednakże jestem całkowicie przeciwny dyskryminowaniu takich osób, oraz powinni oni otrzymać prawo do zawierania związków partnerskich. Tymczasem w moim podręczniku było napisane, że „homoseksualizm to obrzydliwe zboczenie”. Uważam się za libertarianina, dlatego moim zdaniem każdy człowiek ma prawo robić co tylko chce, jeśli nie krzywdzi przy tym drugiego człowieka. Natomiast np. para gejowska jedyne co może zrobić to wywołać zgorszenie u fanatyków religijnych. Wystarczy tylko spojrzeć na nienawiść do osób homoseksualnych ze strony środowisk skrajnie katolickich. Niedawno powstał nawet projekt ustawy „Stop LGBT”, który chce de facto zakazać marszów równości. Argumentuje to tym, że większość homoseksualistów to pedofile, co jest absolutną nieprawdą i wynika to z manipulacji danymi badań naukowych, które zostały przez nich przytoczone. Zapraszam do obejrzenia filmiku poniżej, który dobrze o tym mówi.
Po trzecie – mówienie, że etyka chrześcijańska jest tą najlepszą. W moim podręczniku do religii była katecheza w całości poświęcona krytyce etyki jako działu filozofii, a jako przykład podano Sokratesa, który jak wiadomo NIE BYŁ CHRZEŚCIJANINEM! Ten temat jest naprawdę szeroki i omówię go dokładniej poniżej.
Z tych powyższych powodów postanowiłem w trzeciej klasie gimnazjum wypisać się z lekcji religii. Wówczas jeszcze bardzo dużo ludzi zapisywało swoje dzieci na nią i nawet moja mama początkowo chciała, żebym dalej na nie chodził, gdyż chciała żebym miał bierzmowanie. Ostatecznie udało mi się ją przekonać jak pokazałem jej mój podręcznik. 😉 Dzisiaj to może nic dziwnego, ale pamiętam, że wtedy dużo osób w szkole się dziwiło, że nie chodzę na religię, a niektórzy nawet wyzywali mnie od „lewaków” z tego powodu. Ja natomiast byłem dumny ze swojej decyzji, gdyż byłem po prostu w zgodzie z własnymi przekonaniami. W liceum zacząłem się angażować w działalność społeczną i polityczną, dzięki czemu szerzej poznałem też środowisko lewicowe. Co prawda dużo tam było też osób wierzących, jednakże większość stanowiły osoby antyklerykalne (i tak można być lewicowym katolikiem; też tego do końca nie rozumiem XD). Dzięki temu łatwiej mi było znieść dyskryminację ze strony moich rówieśników i co niektórych nauczycieli ze szkoły, którzy nie rozumieli mojej decyzji o olaniu Kościoła.
Ale dobra, dotychczas wymieniłem tylko powody ideologiczne i światopoglądowe. Jednakże one też są ważne, gdyż to właśnie dzięki nim zacząłem krytycznie patrzeć zarówno na sam Kościół, jak i religię. W dalszej części wpisu omówię powody, dzięki którym stałem się twardym ateistą i utrwaliłem się w swoich przekonaniach. Zacznijmy od tego, że mniej więcej w liceum zacząłem… czytać Biblię. I tak, przeczytałem ją całą, czego chyba nie zrobiło nawet połowa katolików w Polsce. Dzięki temu zacząłem sam dostrzegać nieścisłości w niej zawarte.
Zacznijmy o poruszonemu wyżej tematowi etyki. Według Kościoła Katolickiego, etyka chrześcijańska jest tą najlepszą i słuszną, Bóg jest jej wyznacznikiem moralnym, oraz jest dobrem. W związku z tym, skąd się wzięło zło na świecie, skoro on sam jest przecież wszechpotężny i może zwalczyć zło? Według teologów jest tak, bo mamy wolną wolę. Aha, a co z rzeczami na które nie mamy wpływu np. klęski żywiołowe, epidemie, czy śmiertelne choroby? Istnieją bo mamy wolną wolę?
Natomiast w Biblii znajdziemy wiele przykładów, które ciężko uznać za moralnie dobre. Mogę tu wymienić: karanie śmiercią za homoseksualizm (Kpł 18:22.24-25.29, Kpł 20:13, 1 Piotra 2:18, 1 Kor 6:9), stosunek do niewolnictwa (Efez 6:5), prawa kobiet (1 Tym 2:12-15), a nawet zabijania czarownic [!] (Wyj 22:17). Zapoznajcie się z powyższymi cytatami z Pisma Świętego i zadajcie sobie jedno pytanie: „Czy to jest moralnie dobre?” Większość pewnie powie, że to przecież stary testament. Po pierwsze, część cytatów pochodzi z nowego testamentu (List do Koryntian, Ewangelia św. Piotra, List do Tymoteusza, List do Efezjan), a po drugie nawet jeśli stary testament jest już przestarzały to kiedyś jak najbardziej obowiązywał.
Kolejną sprawą jest to, że w Biblii znajdziemy różne sprzeczności dotyczące samego Boga. Na przykład jest napisane, że Bóg jest nieomylny i nie zmienia zdania. Tymczasem nie raz te zdanie zmienia np. Lot z Sodomy i Gomory nie przekonuje Boga, żeby nie niszczył miasta, przez co Bóg zmienia zdanie łącznie 8 razy.
Tego typu argumentów jest naprawdę sporo i nie będę ich przytaczał w niniejszym i tak już przydługim wpisie. Szczególnie, że jego celem nie ma być obalenie Chrześcijaństwa, tylko wyjaśnienie czemu odszedłem od tej religii. W chwili obecnej uważam się za twardego ateistę. Jeszcze nie dokonałem apostazji, gdyż w chwili jak piszę ten tekst trwa epidemia koronawirusa, jednak jak tylko pandemia się skończy to na pewno ją zrobię. Jakby temat ateizmu bardziej Was zaciekawił to zapraszam serdecznie na kanał Śmiem Wątpić, dzięki któremu mocniej zainteresowałem się tematem filozofii i etyki. Poniżej zamieszczam przykładowe filmy z tego kanału, które warto obejrzeć. 🙂
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję, że przeczytaliście do końca. 🙂
Witam serdecznie. Ze względu na to, że miałem problemy z Linuxem Mint, którego używałem od bardzo dawna, postanowiłem przejść na Manjaro. Jest to dystrybucja oparta na Arch’u. Z dostępnych środowisk graficznych postanowiłem wybrać KDE. Chociaż kiedyś się od niego odbiłem to postanowiłem dać mu drugą szansę… I zmieniłem swoje zdanie o tym środowisku o 180 stopni! 😀 Manjaro wraz z KDE wygląda bardzo ładnie, ładniej nawet niż Windows 10. Do tego sam system jest stabilny, przyjemny w obsłudze, przez co coraz częściej myślę o całkowitym porzuceniu Windowsa na rzecz Linuxa. 🙂
Jak się sprawuje sam system? Możecie się o tym przekonać oglądając filmik poniżej. 😉
Witam serdecznie. Niedawno w moje ręce wpadł pewnie laptop, który został zakupiony w serwisie Allegro za cenę nieco ponad 250 złotych. Chociaż jest to cena bardzo mała jak na notebooka to nie jest to jakiś „złom” sprzed 10 lat. Do tego bez problemu otwiera współczesne strony internetowe typu Facebook czy YouTube, a nawet radzi sobie z odtwarzaniem filmów w rozdzielczości Full HD. Jednak jest pewien mankament – laptop nie posiada tradycyjnego systemu operacyjnego typu Windows, a tak zwany Chrome OS, który opiera się głównie na przeglądarce Google Chrome, a poza nim można zainstalować jedynie wtyczki z sklepu z rozszerzeniami do tejże przeglądarki, oraz kilka aplikacji na Androida ze sklepu Play. Jednak czy jest to wada, która dyskwalifikuje ten sprzęt? I czy w ogóle jest to jakiś mankament?
Zacznijmy jednak od strony samego sprzętu. Lapek, który do mnie przyszedł to Lenovo ThinkPad 11e Chromebook, a jego specyfikacja przedstawia się następująco:
Procesor Intel Celeron N3150 1,6GHz (2,1 GHz w trybie turbo)
4GB Ram DDR3L
Karta graficzna zintegrowana z procesorem
Ekran 11,6″ TN o rozdzielczości 1366×768
Dysk SSD o pojemności 16GB (!)
WiFi i Bluetooth
2x USB 3.0, HDMI i czytnik kart pamięci
oraz kamerka internetowa nad monitorem
Dobra. Przyznaję, że specyfikacja nie jest jakaś super. Dodam jeszcze, że nie ma możliwości rozbudowy pamięci Ram i SSD, gdyż są na stałe przylutowane do płyty głównej, więc jedyną możliwością jest zakup karty SD. Szczególnie boli 16GB pojemności dysku (szczególnie, że moje wysłużone Xiaomi Redmi Note 4X ma 64GB XD). Procesor chociaż 4-rdzeniowy też nie jest jakoś super wydajny i każde Intel Core i5 będzie od niego lepsze (nawet pierwszej generacji). Jednak czy przez to system chodzi tragicznie?
Jak wspomniałem wyżej, chromebook chodzi na tzn. Chrome OS. Jest to w zasadzie sama przeglądarka od Google’a, więc nie mamy tu jakiś wielu procesów i programów w tle. Owszem, na dolnym pasku znajdziemy odnośniki do YouTube czy Dokumentów Google, jednak są to tylko skróty, które otwierają nam odpowiednie strony w przeglądarce. Przez to przeglądanie internetu przebiega sprawnie i bez przycięć. Strony społecznościowe też działają bez problemów. Jedynie przy wielu kartach w przeglądarce witryny mogą ładować się trochę wolniej. Oprócz tego możemy również instalować rozszerzenia z Chrome web store i niektóre aplikacje z sklepu Play. Ustawienia też nie są jakieś rozbudowane – ograniczają się głównie do połączenia się z internetem (tylko przez WiFi, gdyż notebook nie posiada gniazda RJ-45), jednakże dzięki temu laptop jest w zasadzie gotowy do pracy niemal od razu. Wystarczy się zalogować i skonfigurować swoje konto Google. Jeśli szukacie taniego sprzętu tylko do internetu to się nie zawiedziecie. 😉
Korzystając z faktu, że mamy tu sklep Play postanowiłem zainstalować jakąś grę i sprawdzić jak lapek sobie z nią poradzi. Tak więc zainstalowałem PUBG’a Mobile! I cóż… pierwsze co zobaczyłem po uruchomieniu to komunikat, że gram na emulatorze… Podejrzewam, że jest to spowodowane tym, że gra została uruchomiona na sprzęcie z klawiaturą i myszką. Pomimo tego udało mi się zalogować do gry. Następnie ustawiłem ustawienia graficzne na najniższe i dołączyłem do gry. Niestety nie miałem jak zmierzyć ilości klatek, jednak mogę stwierdzić, że gra jest grywalna. Może gra nie działa jakoś zachwycająco, ale gdyby ktoś chciał pograć to pogra. Tylko trzeba jeszcze pobawić się ze sterowaniem, gdyż ta wersja PUBG’a nie została stworzona z myślą o graniu na klawiaturze i myszce, a lapek nie posiada ekranu dotykowego. Rozegrałem tylko jedną grę, ale i tak udało mi się zająć drugie miejsce. XD
Jeśli natomiast chodzi o wyświetlanie filmów to filmy z YouTube wyświetlają się prawidłowo, o ile odpuścicie oglądanie w rozdzielczości 4K i 1440p. Przy Full HD odtwarzają się już płynnie, jednak jak wszedłem do statystyk to zauważyłem, że filmy i tak gubiły trochę klatek, więc czasem mogą zdarzać się jakieś pomniejsze przycinki.
Dobra, wiemy już, że Chrome OS świetnie sprawdza się jako terminal do przeglądania internetu, pracy biurowej i oglądania filmów z Youtube/Netflixa. Co jednak jeśli chcemy mieć bardziej zaawansowany i w pełni funkcjonalny system? Czy można na takim Chromebooku postawić Windowsa lub Linuxa? Tak, można, jednak nie jest to takie proste jak w przypadku standardowych laptopów. Żeby mieć możliwość bootowania i zmiany systemy musimy wpierw wgrać na niego tzn. Coreboot’a. Jest to alternatywny i otwarty firmware, który (w skrócie) zastępuje domyślny BIOS lapka. Proces nie jest zbyt skomplikowany, jednak jeśli nie czujecie się na siłach, by tak bardzo ingerować w sprzęt to sobie odpuście. Aby zainstalować Coreboot’a musimy przejść do trybu programistycznego Chrome OS’a i wpisać kilka poleceń w terminalu (poniżej załączę poradnik jak to zrobić). Pamiętajcie tylko, że spowoduje to usunięcie samego Chrome’a. Po jego wgraniu możemy zabootować dowolnego pendrive’a. Możemy nawet zainstalować Windowsa 10, jednak osobiście nie polecam jego na ten sprzęt (chyba, że zainstalujecie jakąś odchudzoną wersję), gdyż 16GB to moim zdaniem za mało. Dużo lepiej postawić na nim dowolnego lekkiego Linuxa. Najlepiej byłoby postawić na nim Archa (albo dystrybucję na nim opartą np. Manjaro, jeśli nie chcemy męczyć się z tekstowym instalatorem), najlepiej z jakimś minimalistycznym środowiskiem np. LXQT czy XFCE. Jednakże z laptopa będzie korzystać moja znajoma, która nie zna się za bardzo na Linuxie, więc zdecydowałem się zainstalować jakąś pochodną Ubuntu. W tym przypadku najlepiej sprawdzi się GalliumOS. Jest to dystrybucja oparta na Xubuntu, która została specjalnie zoptymalizowana pod chromebooki.
Instalacja systemu przebiega standardowo. Po zabootowaniu pendrive’a z instalką wyświetli się nam standardowy graficzny instalator z Ubuntu. Pamiętajcie tylko, że w miejscu, gdzie poprosi nas o partycjonowanie najlepiej wybrać opcję całkowitego wymazania dysku i instalacji na nim systemu. Natomiast sam system prezentuje się następująco:
W systemie mamy standardowe środowisko XFCE, przeglądarkę Chromium, menedżer plików, odtwarzacz mpv, oraz kilka innych podstawowych programów. Zdziwiło mnie jedynie, że nie został zainstalowany domyślnie żaden pakiet biurowy, jednak bez problemu możemy pobrać z repozytoriów LibreOffice. Dodatkowe aplikacje możemy instalować zarówno przez terminal, jak i graficzny sklep z aplikacjami, który może nie wygląda jakoś zachwycająco to jednak spełnia swoją funkcję. Poza pakietem biurowym zainstalowałem również na nim FileZillę, gdyż znajoma zajmuje się projektowaniem stron internetowych. Jeśli natomiast o aktualizacje to możemy je wykonać w bardzo prosty sposób uruchamiając aplikację (czy właściwie skrypt) w menu o nazwie GalliumOS Update i wpisując hasło administratora. 🙂
Jeśli natomiast chodzi o wydajność to system chodzi bardzo dobrze i prezentuje się podobnie co sam Chrome OS, jednak dalej myślę, że instalacja czystego Archa dałaby jeszcze lepsze rezultaty. Strony internetowe wczytują się szybko, LibreOffice działa bez problemów, a filmy na YouTube także odtwarzają się bez przycięć (myślę, że nawet trochę lepiej, ale może mi się tylko tak wydawać XD). Przetestowałem również odtwarzanie filmów w formacie mkv. GalliumOS posiada domyślnie zainstalowany minimalistyczny odtwarzacz mpv, który film w 1080p odtworzył bez problemu i bez gubienia klatek. System jest również w miarę oszczędny jeśli chodzi o wykorzystanie dysku, co jest ważne w przypadku tak małej pojemności. Po instalacji systemu i wgraniu wymaganego oprogramowania zostało jeszcze nieco ponad 9GB miejsca. A trzeba pamiętać, że Linux tworzy jeszcze tzn. partycję wymiany.
Podsumowując, jeśli nie macie zbyt dużo pieniędzy, a potrzebujecie taniego laptopa do przeglądania internetu i prostej pracy biurowej to taki Chromebook będzie dobrym wyborem. Jest to też świetny sprzęt dla osoby starszej czy dziecka, gdyż przez prostotę samego Chrome OS w zasadzie nie ma w nim czego zepsuć. Jedynie osoby przyzwyczajone do pracy na Windowsie lub Linuxie będą potrzebowały chwilę na przyzwyczajenie się. Natomiast jeśli potrzebujecie bardziej kompletnego systemu i nie boicie się modyfikowania BIOSu laptopa to spokojnie możecie na nim postawić Linuxa lub ewentualnie odchudzonego Windowsa. Wydajność będzie taka sama (jeśli nie lepsza, jeśli zdecydujecie się na Archa 😉 ), a dzięki temu zyskacie jeszcze więcej funkcjonalności. Na koniec wstawiam link do strony, gdzie macie poradnik jak wgrać Coreboot, oraz zainstalować dystrybucję GalliumOS. 😉
Witam serdecznie. W tym wpisie chciałbym przedstawić Wam system, który pozwala w łatwy sposób emulować praktycznie dowolną retro-konsolę, bez potrzeby ściągania każdego emulatora z osobna. Od kiedy kupiłem Raspberry Pi korzystam z narzędzia jakim jest Recalbox. Dzięki niemu mogę bez problemu odpalać gry z np. NESa (Pegasusa), SNESa, Segi Mega Drive, a nawet pierwszego Playstation. Do tego mogę grać w nie siedząc wygodnie przed telewizorem i podłączając pada od Playstation 3 (również bezprzewodowo). Jednakże postanowiłem znaleźć podobny system, który działałby na komputerach klasy PC. Owszem, mógłbym zainstalować sobie RetroArcha, jednak chciałbym mieć coś co mógłbym zainstalować na pendraku, przenosić między komputerami, oraz by zapisywał moje ustawienia i stany gier. RetroPie (który jest starszym bratem Recalboxa) jest skupiony wyłącznie na Raspberry Pi, natomiast sam Recalbox choć posiada wersję na PC to mam wrażenie, że została potraktowana bardziej po macoszemu. Jest jeszcze Lakka, która choć posiada największą możliwość konfiguracji to jednak wolałbym system prostszy w obsłudze, gdyż tak przygotowanego pendrive’a chciałbym móc podarować np. znajomemu. Mój wybór padł na mniej znaną, pochodzącą z Portugalii, dystrybucję Batocera.linux, która jest niezależnie rozwijanym forkiem Recalboxa. Zdecydowałem się na ten system, gdyż oprócz tego, że można go bez problemu zainstalować na pamięci przenośnej i przenosić między komputerami, to jeszcze posiada już w standardzie emulatory naprawdę wielu konsol, z czego wiele cechuje się wysoką kompatybilnością. Do tego jest dostępny w języku Polskim. 🙂
Dobra, teraz pokażę jak przygotować takiego pendrive’a z Batocerą. Osobiście polecam pamięć 16-32GB, jednak wystarczy już taka o pojemności 4GB. Pamiętajcie też, że w trakcie tego procesu zostanie ona wyczyszczona. Do tego potrzebujemy pobrać jeszcze program Etcher (jest dostępny na Windowsa, Linuxa i Mac OS), oraz zalecam posiadanie dowolnego pada na USB.
Ściągamy obraz systemy z oficjalnej strony programu. Osobiście polecam wybranie wersji 64-bit.
Podłączamy naszego pendrive’a do komputera i włączamy program Etcher. W nim wybieramy pobrany obraz systemu i naszą pamięć, a następnie naciskamy przycisk Flash!
I gotowe! Po zakończeniu procesu możemy wyjąć pendrive’a i cieszyć się naszym przenośnym emulacyjnym kombajnem! 🙂
Po menu najlepiej poruszać się za pomocą pada. Osobiście posiadam Natec Genesis P65. Batocera wykryła go bez problemów i nawet nie musiałem konfigurować go samemu, jednak zadziałał dopiero jak przełączyłem go w tryb x-input. Bez problemu działają również pady od Playstation i Xboxa.
W pierwszym rzędzie wszedłem do ustawień i ustawiłem je sobie według swoich własnych wymagań. Przetestowałem kilka gierek i muszę przyznać, że nie obyło się bez problemów, jednak na szczęście wszystkie udało mi się rozwiązać. Gry na konsole 2D chodzą bezbłędnie. Najbardziej lubię gry na SNES’a więc na emulacji tego sprzętu się teraz skupię. Osobiście polecam emulator bsnes. Chociaż ma dosyć duże wymagania sprzętowe to chyba jako jedyny celuje w kompatybilność na poziomie 100%. Jeśli macie słabszy sprzęt to polecam Snes9x, który też ma wysoką kompatybilność, oraz ma mniejsze wymagania. Natomiast największe problemy miałem natomiast z emulacją gier na Playstation. Po wgraniu wymaganych przez system BIOS’ów chciałem uruchomić Final Fantasy IX, jednak po włączeniu gry wywalało mnie z powrotem do głównego menu. Otóż Batocera posiada dwa emulatory tegoż systemu – wysoko kompatybilny Mednafen, oraz PCSX-Rearmed przeznaczony dla słabszego sprzętu. Ze względu na to, że używałem już PCSX’a w wersji Rearmed na Raspberry Pi, chciałem przetestować Mednafena, jednak nie wiem czemu obrazy w formacie img nie chciały z nim współpracować. Problem naprawiło spakowanie gier do archiwów PBP programem PSX2PSP (używanym np. do pakowania gier na PSP). Z emulacji PS2 jeszcze nie korzystałem, gdyż posiadam oryginalną konsolę, jednak wkrótce i ją przetestuje. 😉
Plusem, w porównaniu do Recalboxa, okazała się dla mnie łatwość w wrzucaniu ROMów i obrazów. Co prawda preferuję dodawanie gier przez podłączanie pendrive’a do włączonego komputera, jednak system ma oczywiście partycje linuxowe, a wiele osób nie posiada właśnie tego systemu. Natomiast Batocera posiada standardowy graficzny eksplorator plików, więc możemy w prosty sposób skopiować pliki z naszego dysku. Oczywiście możemy również dodawać je poprzez sieć lokalną i podłączając drugiego pendrive’a, jak to ma miejsce w Recalboxie, jednak uważam te sposoby za mniej wygodne.
Na zakończenie dodam jeszcze, że Batocera posiada również zainstalowany Kodi. Co prawda RetroPie i Recalbox również go posiadają, jednak mam wrażenie, że traktują tą funkcję po macoszemu. Kodi w tych systemach nie jest często aktualizowany (a przynajmniej w aktualizacjach, które mogę pobrać przez sam system, nie instalując wszystkiego na nowo), przez co wiele wtyczek do niego po prostu mi nie działa. W Batocerze jest zanstalowana prawie najnowsza wersja, więc nie mam z tym problemów. 🙂
Podsumowując – polecam omawiany system każdemu kto chciałby mieć w kieszeni swoje ulubione gry na retro konsole. Początkujący mogą natrafić na kilka problemów, jednak w internecie można znaleźć wiele poradników do niego. Co prawda sama Batocera nie ma tak dużej społeczności jak sam Recalbox czy RetroPie, jednak ze względu na to, że opiera się na tym pierwszym to wiele poradników będzie pasować i do niego. 😉 Natomiast osoby, które w temacie emulacji już trochę siedzą nie powinni mieć żadnych problemów.
Witam serdecznie. Pewnie wiele z Was jak tylko słyszy „jRPG” to od razu ma w głowie takie gry jak seria Final Fantasy, Chrono Trigger, Dragon Quest, bądź jeszcze inne gry ze stajni Square Enix. Jednak tenże gatunek ma naprawdę wiele innych gier do zaoferowania, a wiele z nich nigdy nie opuściło granic Japonii. W tym wpisie chciałbym przybliżyć Wam serię Tales of, a dokładniej jej pierwszą część, czyli Tales of Phantasia wydanej w 1995 roku na konsolę Super Famicon, oraz w 1998 na pierwsze Playstation.
Niestety, ale wówczas gra nie uzyskała dużej popularności. W tym samym roku wyszło również kultowe i ponadczasowe Chrono Trigger, które zdecydowanie częściej było wybierane na prezent świąteczny (Tales of Phantasia ukazało się tuż przed świętami). Mało tego, gra nie została oficjalnie przetłumaczona i wydana za granicą, przez co trzeba było czekać lata zanim można było w nią zagrać w zrozumiałym przez nas języku. Oficjalnie ukazała się dopiero w 2006 roku na Gameboya Advance, oraz w 2014 na telefony z iOS-em. Na szczęście w Tales of Phantasia mogliśmy zagrać dużo wcześniej, a to dzięki pracy ekipy „Dejap Translation”, która w 2001 przetłumaczyła wersję na SNES’a. W 2007 ukazało się również tłumaczenie wersji na PSX, a w 2012 jego poprawiona wersja. Jeśli natomiast nie przepadacie również za angielskim, to w 2009 roku wyszło spolszczenie autorstwa Mziaba. 🙂
Dobra, pora powiedzieć coś w końcu o samej grze. Fakty może są ważne, ale suche. Na pierwszy rzut oka gra nie wyróżnia się od innych przedstawicieli swojego gatunku z tego okresu – sterujemy drużyną herosów, oraz podróżujemy po świecie, by pokonać „tego złego”. Bohaterem gry jest młody chłopak o imieniu Cless, który wraz ze swoim przyjacielem łucznikiem o imieniu Chester, udają się na polowanie. W między czasie, wioska w której mieszkają zostaje napadnięta przez rządnego krwi rycerza, który zabija wszystkich jej mieszkańców, w tym rodziców obojga bohaterów. Obaj bohaterowie poprzysięgają zemstę, przez co z czasem przeradza się w coś dużo większego. Fabuła chociaż nieco sztampowa to jednak jest długa i dosyć rozbudowana jak na grę z czasów SNES’a, a motyw podróży w czasie jeszcze bardziej ją wzbogaca. Dlatego też nie zdradzę jej więcej i zachęcam, by poznać ją osobiście. W czasie gry natrafimy zarówno na sceny humorystyczne jak i komediowe, przez co grając ani razu nie narzekałem na nudę. Historia opowiedziana w tejże produkcji jest mroczna i utrzymana w stylistyce typowego fantasy – czego niestety nie mogę powiedzieć o następnych częściach serii, gdyż każda następna szła w stronę bardziej „japońskiego” fantasy. Podsumowując – pod względem fabularnym Tales of Phantasia Ameryki nie odkryła, ale opowieść jest dobrze napisana i wciąga.
Gra podzielona jest na trzy części – pierwszy dzieje się w teraźniejszości, drugi w przeszłości, a trzeci w przyszłości. Teraźniejszość to tylko prolog gry i nie jest on za długi, jednak dobrze pozwala nam zapoznać się ze światem i całą sytuacją w której znaleźli się sami bohaterowie. Druga część (za sprawą wspomnianych podróży w czasie) rozgrywa się w przeszłości i jest przy tym najdłuższa. To właśnie w niej spędzimy najwięcej czasu. Natomiast w części trzeciej gra stawia głównie na otwartość świata – niestety końcówkę gry oceniam trochę gorzej, gdyż tutaj nie raz nie wiedziałem gdzie iść i bez poradnika byłoby mi ciężko ukończyć grę, jednak na szczęście zadania poboczne rekompensują tą niedogodność. 😉
To co wyróżnia serię Tales of jest natomiast system walki. W grach z tego gatunku (szczególnie w latach dziewięćdziesiątych) spotykamy się najczęściej z systemem turowym. Tutaj zastosowano walkę w czasie rzeczywistym – w jej trakcie sterujemy tylko naszym bohaterem atakując za pomocą miecza, oraz posiadanych technik. Reszta członków drużyny wykonuje swoje akcje automatycznie, jednak możemy kazać im użyć wybranej przez nas umiejętności, oraz wybrać których mają używać. System nieco przypomina ten z bijatyk 2D z tego okresu, chociaż brakuje mu responsywności (chociaż to częściowo naprawiła wersja na PSX’a, co opiszę niżej). To co jeszcze odróżnia Tales of Phantasia od gier Square jest wyważenie poziomu trudności. Na raz możemy mieć max 15 sztuk danego przedmiotu, w tym tych przywracających HP i TP, a losowe walki zdarzają się częściej niż w następnych częściach serii. Chociaż grę ukończyłem bez problemu to w pewnych momentach było ciężko. Szczególnie w niższych poziomach kopalni Moria – najtrudniejszy dungeon w grze, tylko dla doświadczonej i dobrze wyposażonej drużyny. Ciekawą mechaniką jest również system żywności. W grze posiadamy worek na jedzenie, który możemy wypełniać poprzez zakupy w sklepie, znajdowanie w skrzyniach, oraz pokonując niektórych wrogów. Jeśli worek jest wypełniony to chodząc przywracana jest nam część utraconego przez nas zdrowia. W początkowych fazach rozgrywki nie musimy za bardzo zaprzątać sobie nim głowy, jednak im dalej tym bardziej nam się on przydaje i naprawdę ułatwia zwiedzanie coraz to trudniejszych lochów.
Jeśli natomiast chodzi o oprawę audiowizualną… Jak na grę na SNES’a prezentuje się całkiem ładnie, jednak niewiele wcześniej wyszedł dużo ładniejszy i bardziej szczegółowy Chrono Trigger. Grafika została poprawiona w wersji w na Playstation – na uwagę zasługują głównie ładniejsze sprite’y postaci, oraz trójwymiarowa mapa świata. Co ciekawe mamy tu drobne urozmaicenia graficzne jak np. odbicia w wodzie i w lustrze (RTX ON!), a same walki wyglądają efektownie. W przypadku dźwięku podobają mi się odgłosy postaci wypowiadane w czasie walki, które wypowiadają np. w czasie rzucania jakiegoś zaklęcia. Jeśli chodzi o muzykę… Square to to nie jest, ale i tak jest dobrze. Utwory może nie zapadają w pamięć jak kompozycje Nobuo Uematsu, to jednak od czasu do czasu zdarzyło mi się nucić jakąś melodię z gry. Poniżej jeden z moich ulubionych. ????
Podsumowując. Polecam tą grę każdemu fanowi jRPG, szczególnie tym, którzy ograli już wszystkie odsłony Final Fantasy, a Chrono Trigger znają na pamięć. Może nie jest to gra bez wad, ale jest porządnym przedstawicielem swojego gatunku. Serię na pewno wyróżnia system walki, który co prawda w następnych częściach został usprawniony i rozbudowany to jednak sprawdza się on już w części pierwszej. Pamiętam, że było wiele narzekań na ten w Final Fantasy XV – uważam, że Square Enix powinno się wzorować właśnie na serii Tales of, jeśli chce iść w tym kierunku. Osobiście polecam zapoznać się zarówno z Tales of Phantasia, jak i z następnymi częściami, nawet jeśli każda następna poszła w stronę bardziej „japońskiego” fantasy. Dodam jeszcze, że powstała jeszcze adaptacja anime tejże gry. Została ona wykonana dobrze, jednak cała fabuła gry została upchnięta w 4 krótkie odcinki OVA. Osobiście polecam wpierw zagrać w grę, by w pełni doświadczyć historii, a dopiero potem sięgnąć po anime.
Na zakończenie chciałbym omówić poszczególne wydania gry i po które najlepiej sięgnąć. Jeśli chcielibyście ograć grę w języku polskim to wersja na Super Famicona otrzymała spolszczenie autorstwa Mziaba. Tłumaczenie jest wykonane bardzo porządnie, oraz zawiera polskie znaki. ????
Mały easter egg od twórcy spolszczenia. ????
Jeśli natomiast nie przeszkadza Wam granie w języku angielskim to polecam zagrać w odświeżoną edycję na konsolę Playstation, gdyż posiada kilka naprawdę kilka fajnych usprawnień. Fabuła pozostała bez większych zmian, jednak dzięki temu, że gra została w dużej mierze przeniesiona na silnik drugiej części (czyli Tales of Destiny) gra się przyjemniej. Oto przykładowe zmiany:
Ładniejsza i bardziej szczegółowa grafika (szczególnie sprite’y postaci)
Lepszej jakości muzyka i efekty dźwiękowe
Więcej dialogów i scenek fabularnych
Więcej zadań pobocznych
Mapa świata jest w 3D
Nieco usprawniony system walki (na wzór tego z Tales of Destiny)
Dodany system gotowania (w oryginale można było samemu ugotować tylko oden i tylko w wiosce ninja)
Bardziej rozbudowany system tytułów/klas – wcześniej tylko główny bohater mógł zdobywać nowe tytuły, a teraz mogą wszystkie pozostałe postacie; nowe tytuły zdobywamy w trakcie postępów fabuły i wykonując zdania poboczne
Nowe intro wykonane w stylistyce anime
W walce można kontrolować inne postacie
Chester jest bardziej użyteczny – dostał wiele nowych umiejętności, gdyż w wersji SNES umiał tylko atakować z łuku
Nowy opcjonalny towarzysz – Suzu (szkoda, że można ją zrekrutować dopiero w przyszłości ???? )
Osobiście odradzam edycje wydane na urządzenia przenoście. Wersja na GameBoya Advance chociaż zawiera część usprawnień z wersji na Playstation i została jako jedyna wydana oficjalnie na zachodzie to chodzi gorzej nawet od edycji na SNES’a (pomimo obniżenia jakości grafiki i animacji…), oraz dźwięk jest naprawdę słabej jakości (wiem, że GBA nie miał jakiegoś super głośnika, ale nawet na emulatorze jest słaby, a np. Golden Sun radził sobie dużo lepiej w tej kwestii). Jeśli chodzi o wydanie na PSP to cóż… otrzymało pełny dubbing, jednak nigdy nie otrzymało tłumaczenia na język angielski. A od wersji na iOS’a trzymajcie się z daleka. Gra jest niby darmowa, ale za to otrzymała mikrotransakcje, oraz jest na stale ustawiona na najwyższy poziom trudności. Dużo lepiej ściągnąć sobie emulator SNES’a na komórkę. ????
Dziękuję za przeczytanie powyższego wpisu. Kończąc chciałbym dodać, że zaczynam serię wpisów na tematy takie jak gry, komputery itp. Niedługo planuję również wznowić (ponownie po roku…) moją serię z pierwszej części Wiedźmina, którą prowadzę na YouTube. Chociaż w tym tempie to let’s play z Wiedźmina 3 ukończą moje praprawnuki. ????
Najnowsze komentarze